Dierbare Time Lapse China donateurs,
Vanuit mijn hotelkamer op de achtste verdieping kijk ik naar een kruispunt van twee wegen grenzend aan het centrum van Guangzhou, een metropool in Zuid Oost China met veertien miljoen inwoners. Beide wegen tellen ieder zo’n tien banen voor vierwielers en twee banen voor twee- en driewielers. Vanmorgen om een uur of vijf zag het er nogal leeg uit, met wel al regelmatig bussen, vracht- en bestelwagens, brommers en wat fietsers, die soms tegen het weinige verkeer in het kruispunt overstaken. Nu om kwart over elf ‘s morgens staan er rijen voor de stoplichten. Sommige voetgangers op de dertien zebra’s dragen paraplu’s. Het is half bewolkt en er hangt een lichte smog.
Ik kijk graag naar dit kruispunt omgeven door hotels, banken en winkelketens, sommige zo te zien een paar decennia oud. Net als mijn hotel waar de verouderde deels licht beslagen dubbele ramen het gedreun van het verkeer niet kunnen buitensluiten en waar ik binnen al een aantal dagen leef in een waas van airco-ruis.
De hoogste airco-stand is niet uit te houden, de middelste gaat, zacht is ok, maar altijd aanwezig. De uit-stand is geen optie vanwege de temperatuur en het gebrek aan frisse lucht. Het ruist het hardst in het halletje van mijn kamer. Buiten in de gang (even checken hoor, want die nuances vallen niet allemaal te onthouden) …. hangt een ruis die lager klinkt. In de ontbijtruimte is de ruis het laagst, versterkt door de enorme afzuig-machines van de keuken. Maar hier wordt in de drie aan elkaar grenzende zalen de ruis gedempt door de altijd aanwezige lichte muziek (meestal piano) uit het plafond.
Regelmatig voel ik me op mijn reis Alice in Wonderland midden tussen de nieuwste architectonische hoogstandjes, adembenemend. Maar elke keer weer moet ik mezelf dwingen mijn ogen uit te schakelen; vaak sluit ik ze even om weer in de luisterstand te raken.
Hoe beweeg ik me in de geluidswereld van stedelijk China 2015? Wat zijn de every-day earcatchers? Daar zit een ontwikkeling in, realiseer ik me tijdens het verloop van die 15 dagen en nachten dat ik hier ben. In Shanghai, zegt men, praten mensen zachter en zangeriger. Dat kon ik daar niet horen, maar hier in Guangzhou valt het me op dat men om me heen scheller praat.
Want zo werkt het. Ik kan niet naar een stad als geheel luisteren wat met de ogen misschien nog vanaf een afstand wel lukt. Ik moet het doen met de directe geluid-cirkel om me heen, waar de algemene stadsruis een onderdeel van uitmaakt. From the Scratch. Daaruit moet ik mijn subjectieve waarnemingen destilleren. Dat is een niet aflatend spannend proces, want ik merk dat ik daardoor op nieuwe geluidsthema’s kom waar ik me vervolgens met mijn microfoons in mijn oren op probeer te richten.
Het is een indrukwekkende reis. En ik ben pas op één derde.
Earbox producer Robert Bosch Geluid
Dit blog verscheen oorspronkelijk op “Voordekunst“.