Dierbare donateurs,

Ik reis hier veel in China, ga weer opnieuw naar steden, dorpen, gehuchten die ik in 1986 bezocht heb. Daar ben ik dan een week of meer en reis weer verder.

Die Transit momenten hebben een eigen karakter, een eigen schoonheid. Doordat ik vlieg en met taxi’s van en naar de luchthavens ga kom ik in extreme geluidsovergangen terecht: van de tijdelijke logeer-omgeving stap ik elke keer als ik verder reis in de besloten binnenruimten van een taxi op weg naar de mega-hallen van de betreffende luchthaven, waarna zich na de landing in omgekeerde volgorde hetzelfde klankproces zich afspeelt.

Vandaag is het een transit van Guilin naar Kunming. De afstand tussen beide steden in vogelvlucht is ongeveer 770 km, maar Guilin is een kleine stad met zijn 900.000 inwoners en Kunming telt er nu ongeveer ongeveer 6,5 miljoen. Maar steden groeien zo hard dat het actuele getal behoorlijk kan verschillen.

Het enige wat ik me van het Kunming van 1986 kan herinneren zijn de woning van een perfect engels sprekende kruidendokter die in de smalle gang tussen opgestapelde publicaties van hem en van vele specialisten over de wereld zijn praktijk hield plus een immens plein met een even immens standbeeld waar ’s ochtends rond zes uur in de schemer de bus naar Dali stond te wachten aan de stoeprand. Het plein was nagenoeg leeg op een paar fietsers na. Onder het monument beoefenden oude mensen in Mao-achtige kleding Tai Chi op dromerige muziek uit een speaker.

Vanuit mijn rustige kleinschalige buurtje in Guilin met vogels, elektrische voertuigen en passerend voetgangers in de straat waar mijn jeugdherberg aan ligt stap ik in een oude Volkswagen die me in slakkengang naar de vertrekhal van de luchthaven van Guilin brengt. De claxon klinkt merkwaardig ingehouden. Meteen weer die immens ruimtelijke luchthaven- klanken als ik de draaideur van het gebouw door ga. Ik vang een geïsoleerd geluidje op dat razendsnel beweegt in de zo voorspelbare akoestiek van de Vertrekhal. Drones van kinderspeelgoed-poppetjes worden gedemonstreerd in één van de talloze verkoopstands. Het geluidje danst omhoog en opzij en naar achteren, stuitert even op de grond om daarna de onvoorspelbare route onder het enorme gewelf voort te zetten. Ik probeer er met mijn mics in mijn oren achteraan te rennen.

Vervolgens een uur of anderhalf in een regionaal vliegtuig met zwaar motorgeluid. Geen muziek, onverstaanbare informatiestromen over de speakertjes, ook in het engels. Het raken van de wielen aan de grond is altijd weer een fascinerend bonk.

Na aankomst opnieuw een gigantische luchthaven-akoestiek. Daarna een taxi, dit keer een nieuwe Volkswagen met een goed geïsoleerde binnenruimte. De chauffeur heeft geen muziek aan en geen airco, alleen als de ruiten te veel beslaan. De ruitenwissers zoeven snel en geolied. Bijna geluidloos. Ik hoor vooral de regen op dak en achterruit kletteren en één donderslag klinkt. De taxichauffeur zet de taxi-centrale aan. Totaal andere klanken dan ik tot nu toe gewend ben. Kunming is de hoofdstad van de minderheden aan het begin van de Zijderoute. Eerst wisselen mannenstemmen, later vrouwenstemmen informatie uit met de chauffeur. We staan al gauw in een file, optrekken afremmen optrekken afremmen en als de chauffeur stil moet staan trekt hij elke keer kort de handrem aan. Krrr en dan weer opnieuw Krrr. Het is de ondergelopen snelweg die lokaal de file veroorzaakt. Dof klinkt onder me een enorme waterpartij.

Dan trekt de chauffeur snel op; we zoeven over het ene viaduct na het andere. Ik begin een soort stadscentrum te onderscheiden in de inmiddels donker geworden omgeving. Even rijden we door een laagbouw-buurtje. Ik probeer wat te herkennen. Ergens op een enorm kruispunt tussen torenflats staat ie op de hoek stil en zegt zoiets als ‘hier is het’, terwijl achter de beregende zijruit alweer een groepje mensen onder paraplu’s staan te roepen om naar binnen te kunnen. Ik vraag waar het hotel is. Hij wijst vaag naar de hoek en snauwt dingen die ik niet begrijp. Ik weiger de auto uit te gaan. Hij maakt een rondje en probeert het adres precies te vinden. Ergens parkeert hij de auto en zegt weer en steeds gebiedender ‘hier is het’. Ik blijf weigeren uit te stappen. Hij wordt nog bozer, vraagt me de print van de boeking, belt op zijn iphone, smijt met zijn deur en loopt weg. Ik wacht in stilte op de achterbank. Stilte en het tikken van de regen boven op het dak. Mooie tikken in de goed geïsoleerde auto, een eenduidige binnen-stilte in een onduidelijke buitenwereld. Hij komt terug met een man met paraplu die in gebroken engels zegt dat hier het hotel is en dat ik hem moet volgen. Hij neemt de koffer en wil mijn rugzak. Ik draag ‘m liever zelf want daar zit bijna mijn hele digitale leven in. We lopen om het gebouw en gaan aan de zijkant een glazen deur door. Ik zie een betegelde hoge kale gang met neonlicht achtig licht; vooraan links staat een kale lege tafel met daarachter een man in uniform. Ze praten even tegen elkaar. We lopen de holle gang door, een bocht om en gaan een lift in, die even mottig klinkt als ie eruit ziet. We komen in een soortgelijke gang maar dan smaller met haperend licht. Ik vraag waar het hotel, waar de lobby is. De man probeert me gerust te stellen. Hij legt me uit dat dit geen hotel is, maar hij kent het engelse woord niet voor wat het wel is. Na een paar bochten langs allemaal identieke metalen deuren staan we voor zo’n metalen deur stil. Het licht valt weg zodra we ons niet meer bewegen. Dan roept hij wat in het Chinees waarna het weer oplicht. Hij doet de metalen deur open en ik zie een studio. ‘Op welke verdieping zijn we’ vraag ik… ik verwacht niet dat ik deze kamer ooit zal terugvinden in de komende vier dagen. Als ik er al uit durf. Ik zie de betegelde badkamer waar water op de vloer staat, ook boven het afvoerputje. Ik weiger de kamer. Zijn stem blijft vriendelijk. ‘Waar is de lobby dan’ vraag ik toch nog. Hij neemt me mee door gangen zonder dat we iemand tegenkomen. Wonen hier wel mensen vraag ik me af? Zijn dit niet leegstaande woningen die incidenteel verhuurd worden? Hij brengt me niet naar een lobby maar wil me een andere kamer laten zien. Terwijl we voor de lift staan gaat het licht weer uit. Ik roep wat in het Nederlands en het flikkert weer aan. In de lift staan een jongen en een meisje, een stel zo te zien. Zij giechelt constant achter haar hand, terwijl ze naar me blijft kijken. Ik zeg definitief tegen de man: dit doe ik niet. Hij zegt vriendelijk: hier verder op is nog een ander hotel, net nieuw, ‘Nieuw Kunming’ heet het. Daar hebben ze kamers voor ongeveer 400 yuan.

In de stromende regen steek ik met koffer, rugzak en handtas waar mijn ‘oortjes’ in zitten, onder een dof tikkend parapluutje van Samsonite grote slecht verlichte straten over met plassen langs de trottoirs. Ik merk dat ook hier brommers en scooters elektrisch rijden en begin er weer zin in te krijgen.

Op die korte loop-afstand kom ik ineens in een chique goed verlicht winkel-wandelgebied met muzak. Bij Kenzo klamp ik twee mannen aan die me naar het hotel brengen dat The New Era blijkt te heten. Portiers pakken mijn koffer, reiken me een plastic zakje aan waar ik mijn natte parapluutje in ritsel. De marmeren uitstraling en de hoogte van het plafond doen me even verstommen. Net als in 1986 toen ik het gloednieuwe Garden Hotel in Shanghai binnenging. De grootste hotelruimte die ik tot dan toe in mijn leven gezien en gehoord had. In het binnenland moest de verstedelijking nog beginnen.

De kamers hebben een korting van 70%, legt een medewerkster me uit als ik op de €100,- per nacht probeer af te dingen bij een verblijf van vier nachten. Onvermurwbaar. Ik betaal één nacht cash in euro’s want mijn creditcard blijkt vanmorgen in Guilin het begeven te hebben en uit de Chinese blikken klanken van de ATM machine, – bijna elke machine heeft een andere stem en is niet altijd tweetalig- kon ik geen wijs worden. De nood wordt deugd als ik op de 25e verdieping uit de lift stapt, de deur van mijn hotelkamer open, geen airco-ruis hoor en door een kier van het open raam een ‘mooie’ stadsruis beluister. Ik hoor vaag de reflectie van een versterkte vrouwenstem tegen de wanden van de omliggende torens. Ik hoor speaker-muziek vanaf straatniveau.

Ik ben gelukkig, ook al zal ik dezelfde loop van winkel-wandelgebied-muziek vier dagen lang horen. Hier kom ik voor. Voor deze 21ste eeuwse geluidsuitstraling, voor The New Era.

Dit blog verscheen oorspronkelijk op “Voordekunst“.

Dierbare Time Lapse China donateurs,

Vanuit mijn hotelkamer op de achtste verdieping kijk ik naar een kruispunt van twee wegen grenzend aan het centrum van Guangzhou, een metropool in Zuid Oost China met veertien miljoen inwoners. Beide wegen tellen ieder zo’n tien banen voor vierwielers en twee banen voor twee- en driewielers. Vanmorgen om een uur of vijf zag het er nogal leeg uit, met wel al regelmatig bussen, vracht- en bestelwagens, brommers en wat fietsers, die soms tegen het weinige verkeer in het kruispunt overstaken. Nu om kwart over elf ‘s morgens staan er rijen voor de stoplichten. Sommige voetgangers op de dertien zebra’s dragen paraplu’s. Het is half bewolkt en er hangt een lichte smog.

Ik kijk graag naar dit kruispunt omgeven door hotels, banken en winkelketens, sommige zo te zien een paar decennia oud. Net als mijn hotel waar de verouderde deels licht beslagen dubbele ramen het gedreun van het verkeer niet kunnen buitensluiten en waar ik binnen al een aantal dagen leef in een waas van airco-ruis.

De hoogste airco-stand is niet uit te houden, de middelste gaat, zacht is ok, maar altijd aanwezig. De uit-stand is geen optie vanwege de temperatuur en het gebrek aan frisse lucht. Het ruist het hardst in het halletje van mijn kamer. Buiten in de gang (even checken hoor, want die nuances vallen niet allemaal te onthouden) …. hangt een ruis die lager klinkt. In de ontbijtruimte is de ruis het laagst, versterkt door de enorme afzuig-machines van de keuken. Maar hier wordt in de drie aan elkaar grenzende zalen de ruis gedempt door de altijd aanwezige lichte muziek (meestal piano) uit het plafond.

Regelmatig voel ik me op mijn reis Alice in Wonderland midden tussen de nieuwste architectonische hoogstandjes, adembenemend. Maar elke keer weer moet ik mezelf dwingen mijn ogen uit te schakelen; vaak sluit ik ze even om weer in de luisterstand te raken.

Hoe beweeg ik me in de geluidswereld van stedelijk China 2015? Wat zijn de every-day earcatchers? Daar zit een ontwikkeling in, realiseer ik me tijdens het verloop van die 15 dagen en nachten dat ik hier ben. In Shanghai, zegt men, praten mensen zachter en zangeriger. Dat kon ik daar niet horen, maar hier in Guangzhou valt het me op dat men om me heen scheller praat.

Want zo werkt het. Ik kan niet naar een stad als geheel luisteren wat met de ogen misschien nog vanaf een afstand wel lukt. Ik moet het doen met de directe geluid-cirkel om me heen, waar de algemene stadsruis een onderdeel van uitmaakt. From the Scratch. Daaruit moet ik mijn subjectieve waarnemingen destilleren. Dat is een niet aflatend spannend proces, want ik merk dat ik daardoor op nieuwe geluidsthema’s kom waar ik me vervolgens met mijn microfoons in mijn oren op probeer te richten.

Het is een indrukwekkende reis. En ik ben pas op één derde.

Earbox producer Robert Bosch Geluid

Dit blog verscheen oorspronkelijk op “Voordekunst“.

Dierbare donoren,

Vandaag zit 2/3 van mijn crowdfunding termijn erop. Time Lapse China staat op 58%. Ik moet zeggen, ik vind dit al bijzonder. Het is nogal wat als vrienden en collega’s persoonlijk mijn project financieel willen ondersteunen. Op Facebook hebben diverse mensen mijn berichten gedeeld. Echt leuk. Zo komt dit project toch onder de ogen van grote groepen Facebook-gebruikers. Maar er is nog een behoorlijk lange weg te gaan voordat ik met mijn eigen oren het huidige China kan gaan beluisteren.

Op dit moment ben ik als voorbereiding weer opnieuw de China-cassettes van 1986 aan het beluisteren. Overal, overal in Yangshuo – nu een super populair toeristenoord voor Chinezen en buitenlanders met iedere avond Sound&Lightshow op de rivier, toen een dorpstraatje met wat straatjes en steegjes eromheen- klinkt muziek uit open ramen. Flarden van de eerste westers-chinese popsongs gaan over in de klank van iemand die aan het oefenen is op een traditioneel blaasinstrument. Bij de buren zendt de radio atonale hedendaagse (westerse?) muziek uit. Dit alles wordt overheersd door het geslof van de dorpsbewoners op hun avondrondje en door het krekelkoor natuurlijk. Ik loop het houten badhuis binnen waar iemand onder de douche aan het zingen is.

Ja ik ga terug. Dat is zeker. Nu vele vakantiekoffers worden uitgepakt ga ik beginnen aan de laatste fase van Time Lapse China. Maar jullie alvast heel erg bedankt!

Dit blog verscheen oorspronkelijk op “Voordekunst“.

Na 32 dagen en met nog 26 dagen te gaan is Time Lapse China sinds vandaag de 50% voorbij. En dat in de vakantietijd. Dankzij jullie, bekenden en onbekenden! Bijzonder om mee te maken. Zo’n getal geeft toch het gevoel dat ik mijn koffer tevoorschijn kan halen. China begint ook steeds meer te leven omdat ik meer informatie krijg van mensen die in China gewerkt hebben. Ik heb nu een contactadres gekregen van iemand die daar gespecialiseerd is in Smart Cities. Misschien vertel ik teveel en leidt het niet tot iets. Maar ik ben er nieuwsgierig naar. Als het me lukt wil ik, voordat ik wegga, (oudere) Chinese Nederlanders laten luisteren naar ‘China Daily’, naar straatgeluiden waarin ze misschien zelf rond gelopen hebben. Leuk ook dat de vandaag verschenen Nieuwsbief van Voordekunst #34 aandacht besteedt aan mijn project. Geluidskunst is niet zo’n gangbaar crowdfunding item.

Alleen als jullie toch nog iets extra’s willen doen….dan kunnen jullie mijn berichten op Facebook en LinkedIn delen of de link van Time Lapse China rondsturen. Het filmpje is inmiddels engels ondertiteld.

Maar ik ben al ontzettend blij dat dankzij jullie dit bereikt is. Ik hou jullie op de hoogte.

Dit blog verscheen oorspronkelijk op “Voordekunst“.